Het woord context duidt op de verbondenheid in de relaties waarin je leeft en werkt. Deze verbondenheid werkt door van generatie op generatie.
De Hongaars-Amerikaanse psychiater Iván Böszörményi-Nagy merkte in zijn praktijk hoe belangrijk het was om zich niet alleen maar te richten op die mens in de spreekkamer, maar om ook zijn/haar omgeving daarbij te betrekken. Dat deed hij vaak letterlijk, door families uit te nodigen met elkaar in gesprek te gaan. Ook als dat niet kon, wilde hij altijd meerzijdig partijdig zijn. Dat betekent dat hij recht wilde doen aan alle betrokkenen en hun belangen. Door deze manier van werken beoogde hij dat er een nieuw onderling vertrouwen tussen de betrokkenen zou ontstaan.
Martin Buber was een belangrijke inspiratiebron voor Nagy. Buber had benadrukt hoe belangrijk de dialoog en de ontmoeting voor het menselijk contact is. Als het ons zou lukken om de beelden, onze verwachtingen en oordelen die wij over elkaar hebben voor even los te laten, dan kan er ruimte voor het verrassende van de dialoog ontstaan. Door de ontmoeting en het gesprek kan een mens heel-worden.
Wie 'heel' is voelt zich vrij om in haar/zijn leven eigen keuzes te maken, waarin je jezelf én de ander recht doet. Dat recht doen bestaat in concreet geven en ontvangen van verantwoordelijkheid en zorg.
Volgens Nagy wordt in elke familie een onzichtbare boekhouding van het geven en ontvangen van de generaties bijgehouden. Aan hoe de balans ervoor staat ontlenen we, vaak onbewust, het goed recht om te doen of juist te laten. Dat komt, zegt Nagy, omdat we willen dat het er in relaties eerlijk aan toe gaat. We willen elkaar rechtdoen én we willen rechtgedaan worden, door passend te geven in een relatie, of met goed recht ontvangen.
De andere kracht in relaties is die van de loyaliteit. We leven in een onherroepelijke verbondenheid met onze ouders. Daarnaast leven we altijd in relaties met vele anderen, die uit andere families komen. Dat betekent dat we iedere dag keuzes maken en moeten leren omgaan met verschillen.
Iemand wordt dus gevormd door zijn/haar context maar valt er niet mee samen. Ieder heeft zijn/haar eigen verhaal. Door daar - in een contextuele begeleiding - zicht op te krijgen, kan het begrip voor elkaar versterkt worden en kan de aangeboren bron van zorg weer worden aangeboord.
